De verrassing

Dertig sneeuwwitte zwanen bleven zólang in de perfecte ringvorm staan, tot jij gereed was voor de reis.

— Hun snavels waren allen naar binnen toe gericht. Met de tippen van hun vleugels

werd er (bijna dreigend) ritmisch op de grond gebeukt en gemept. De knobbels op hun koppen waren als met ouderwetse zeep geboend en geschrobd en blonken schitterend in het feeërieke avondlicht.

— … Maar ze keken niét toen jij eerst snel en vaardig werd ontkleed.

— … Ze herinnerden zich niets van zoëven toen ook hij ten lange leste volkomen naakt was en voor diezelfde reis werd toebereid.

De jonge mensen bleven waar ze waren. De zwanen hadden zo te zien hun taak volbracht. Op hun gezamenlijk blazen wikkelden er zich theaterbodems af. De éénakter die er werd opgevoerd was wel zo lévensecht, zó onthutsend direct, dat ze werd afgesloten zonder een ontwapenend applaus…:

Als ze ritmisch, sprongen makend, ketst, scheert het steentje (gaandeweg meer zinkend) in de fuik van de ogenschijnlijke vergetelheid.

— Maar dan, weg bij het vertrouwde, weg bij de rest, begraven onder een deken van het barste nat, is het dat ze vanuit het hart ontbrandt bij de herinnering aan die warme hand die haar opraapte en zo plots ritmisch (als over zilver dansend) in beweging bracht.

— Eerst nog zuinigjes borrelend, dan in een storm van stomend en exploderend vocht, briest ze bassend als een naar het Nirwana verwijzend schimmelpaard…: We had it all. We will return to it. It’s our destiny.