Als een sprookje

Het applaus is, normaliter, als een vliegend tapijtje waarop ik mij, hoog boven veel, gelukzalig voortbeweeg. Ik word langzaamaan wat nerveus. Er treed sleetsheid in. De rapen zijn gaar. Hier en daar vallen er gaten. Waar verdwijnen we in.

— Mijn bezit ragt steeds harder op en neer. Het zwerversschap en de hooggeëerde heer. Welk deel van wat offer ik nu weer op. Waar gaat de cash-flow heen. Ik zie geen kaders meer. Permanente stuivertjeswisselingen. De dollar verkleurt, als de andere valuta, dagelijks van top naar flop. En enzovoorts.

— Hoe verkoop ik het mijn kindjes. Ik blijf ze maar, als altijd, verzadigen met speeltjes en dingetjes. Het loopt wel weer los. Met alles wat ik mij heb verworven bouw ik gewoon mijn eigen omkaderde wereld, stapel ik mijn eigen onfeilbare- en niet te slechten slot.