Als een zetel

Zo met de regen en de wind in de rug, speelt ze in haar beleving mee met de grote kringlopen in de natuur.

    Evenwicht…; hoe láng al, weet ze niet meer. Ervan bezeten te zijn, gaat te ver. Echter, voor sommigen om haar heen scheelt het niet veel.

Het sparrendal te doorkruizen viel mee. De moerassige vlakten waren een bezoeking. En het oerbos was minder ontoegankelijk dan er over opgegeven werd.

Onder de begroeiing vermoedde ze een geometrische figuur. En daar waar alle geluiden zich mengen in het goed gemutste vat dat wijsheid heet, trad ze binnen in een van harmonie doortrokken stilte, en openbaarde er zich alles àchter ‘s werelds extremiteiten, waar ze ooit, met hart en ziel, gewag van had gemaakt.

Het was het westelijke toegangsoog van het twee verdiepingen tellende “gebouw” dat haar binnengelaten had. De eerste ingang, oostelijker van hier, bleef, zo lang nu al, een wakendslapend gat.

    Ze is als een zetel voor hen die zich een veelzijdig, dynamisch leven wensen. Het machtige vertoeven in De Verborgen Glazenstad.