Als nieuw (2)

Ineens was het er. Het was alsof je vanuit een dichte mist naar voren geschoven werd…; kalm, gestaag, en majesteitelijk als een schip.

— Alles werd helder. Plotsklaps ontbrak het ons aan niets. Op het moment dat jouw aangelijnde wolven de gebeeldhouwde koppen op jouw steven versterken gingen, braken we open, werden we sterk en kwetsbaar tegelijk.

— Potsierlijkhied smolt. We zagen de religies verdwijnen. Weelde door eenvoud wrikte zich omhoog. En jij!? Je keek alleen nog maar. Je zag ons veranderen en verankeren. Stralend als een kind verdween je, raakten we je ook nooit meer kwijt. Want het zal je maar gebeuren als het water je tot aan de lippen staat, om dan uit de betrouwbaarste mond te mogen horen: Er valt niets te vrezen, welkom aan boord.