Eens

Een bom op barsten. Een puist op spuiten. Kokerduikelen en bijna verzuipen na het scheuren van de vliezen even voor niemandsland. Even voor het hellegat.

— Er is altijd hoop. Ik kwam er door. Ik werd mijn eigen bruidegom en bruid. De angsthaas werd een fiere aap, een tevreden mens.

— Een metafoor:

In feite waren het onmogelijke zalen. Hoe het gebouw eruitzag, of waarmee bijvoorbeeld de vloeren waren afgewerkt, herinner ik me niet. Het alles was meer “als een sfeer”. Er was niets dat met iets anders, met andere ruimtes, kon worden geassociëerd. Het geheel bestond in zichzelf, had zich als het ware vanuit een allessamenballende levenszucht materialiserend geventileerd.

— Ik denk er bijna dagelijks aan terug. Het heeft me principieel veranderd. Het heeft me minder bang gemaakt. Ik werd er dapperder dan ik was. Ik ben er, hoe je het ook bekijkt, nooit meer zó aan toe geweest, dat mij een volgend bezoek aan dat gebouw, aan die lokalen, aan dat fenomeen, werd vergund.

Indrukken ervan zal ik vanaf nu steeds vaker gaan beschrijven. Daar het daar bijna onstoffelijk was en er zoveel zaken zo helder voor mij werden, benoem ik het gegeven bij voorkeur: mijn vertoeven in De Verborgen Glazenstad.