“Ezels”

Soms denk ik de wereld is net een kom, een holte vol groepjes dieren, elk groepje met één haan als voorste.

— Met krijtjes trekken ze strepen. Alles wat paal en draad is slepen ze aan

-als instinktmatig-  daar ze van het hoe en waarom niets lijken te weten.

Als de strepen zijn bezet door paal en draad, blazen de haantjes zich op gevolgd door ’t ritueel: wie er het hardste kraait.

— Er werd iets in beroering gebracht. Er komt er eentje naar voren gelopen. Met een nat wordende nek en klamme poten  -dreigend-  en een kam roder dan gloeiend vuur, brult hij er plotsklaps uit: “wie ‘r mijn territorium betreden gaat beleeft z’n laatste uur”.

Er is er altijd één die zich voelt aangesproken. Met schuimende bek en bloeddoorlopen

ogen verhakselt hij het draad, slaat palen aan moten, en vermorzelt de haan die het lef had zijn eer te kraken.

De kom blijft de kom. Alleen de strepen vormen zich steeds weer tot een andere struktuur.

— Het leven lijkt wel spannend zo, maar om het keer op keer te moeten hèrbeleven…!?

Koningkraaien is als de ander de ballen aaien. The battle of the finest whitest. En dan… eindelijk vrij!