Het keetje

schilderij van Leida Blom

Gisternacht heeft de maan het keetje in een dromerig schijnsel gezet. Het driewielig beestje kwetterde er lustig op los, maakte gewag van verre einders en onverwachte horizonten, prees de vlag die niet voor een natie of continent gehesen werd, maar voor de mensheid in zijn totaliteit, die hier als gast verblijft en ooit weer verdwijnt.

Ze zag brokken ijs door sloten water gaan. Ze zag, met stromen tegelijk, water vloeien door haar eigen damp, en vloeide mee.

   Our homeworld is niet dáár of “hierboven”. Het is er als de totaliteit, als de algebraïsche som van een schier eindeloze reeks van verdichtingen van iets essentieels…, van X. En wij, de mens, beperkt, en door de aard van de stof waaruit we zijn opgebouwd bepaald en gedefiniëerd, zien wat we kúnnen zien, en zitten er evenals het ijs in het water, als het water omgeven door haar damp, als zijnde blind, middenin.

           X is bewustzijn. X is thuisland.

                                                   X is absoluut. X is ziel.