Is ’t werkelijk?!

Alsof je sappen uit kleurrijke vruchten perst temidden van saaie stromen, zo bewoog ze zich voort. Zichtbaar zonder opzichtig te zijn. Spraakmakend was het, en zo bleef ’t. Steeds weer sprankelt ze zo nu en dan fonkelend op uit het lamgeslagen doodse grijs.

— Ze heeft wat weg van vloeibaar metaal. Soms knalt het van zeer dichtbij. Ze kan plotsklaps schampen, of als terloops aanwezig zijn als de echo van een ver verwijderde stem. Maar de herinnering is even sterk aanwezig als wat je ziet, voelt en ervaart als ze “bezig is”. Ze komt en gaat. Ze verschijnt en verdwijnt. Ze is er in feite altijd omdat ze “iets blijvends” heeft. Ze is er omdat ze in aanleg alles is en heeft waaruit wij zelf zijn opgebouwd.

— Straks, nadat we onszelf als nagenoeg vermoord hebben gecalculeerd, is er weer ruimte voor de majesteitelijke zijnsrecepten die er uit de harten van openbarstende bloemen in aller bewustzijn worden geprojecteerd, is er weer ruimte voor de bloedstollende kreten die er, oh zo voedend, uit de opengesperde bekjes van vogelkuikens komen snerpen.

— Alleen door het ondergaan van ongecensureerde levenssymphonieeën, kan er een toestand van het stabiele evenwicht worden bereikt. Een toestand waarbinnen letterlijk álles mogelijk is, en blijft.