Rijper, rijpst

Vliegers aan m’n voeten en warme gevoelens als ballonnen uit mijn buik. Dat “aparte”, die typische aantrekkingskacht werd bij mij al vlug gewekt.

Op school. Vanuit de gang naar het klaslokaal. Gespannen blikken. Je had weer “dat topje”aan.

— Je was de eerste, de vlugste. Nerveuze sereniteit en die eigenaardige stilte. Ietsjes getuite lippen en een zweem van een lach rond jouw mond.

— En tijdens dat gaan trok je dat topje strak. Welvingen. Borstjes. Prachtige verwardheid alom. Wat waren we “al groot” met jou. Met geloken ogen ervoer ik in een klasgenootje een bijnavrouw.

Omsloten delen. Wezens met mijn handen omvat. Het is het zachtste weefsel dat ik ken. Flinterdun kneden. Je sluit jouw ogen terwijl alles dat ervaren wil in jou, volledig open is gaan staan.

— Je ruikt naar de zee. Mijn tong sleept door het zout op jouw huid. En nu ik je als een opgestarte minnaar behoedzaam en gepassioneerd aan het strelen sla, wordt mijn gemoed golfsgewijs overspoeld met tederheid en hartstocht, worden we tevens gealarmeerd door een plots in werking tredende rem,  nemen we  -innerlijk doorwoeld-  afscheid van elkaar en beseffen ons: de verkeerde tijd, de verkeerde plaats, een onmogelijke liefde; een langdurige rouw.

It was our secret garden. We were dancing in a ring of flames. There was so much in common. What happened we had to die in hate.