Our Shadows

Hij vocht al met wolken eer hij er erg in had. Het geluid van zware trommelslagen en venijnig snerende stemmen waren de dagelijkse belagers van z’n “gezonde” verstand. Het leven dwong hem steeds hoger de toren in, ratste hem weg van het plein van het intermenselijke verkeer. De sociale reus geraakte meer en meer verdwergd, geraakte gaandeweg zelfs volslagen verstoken van zichzelf…; de hel.

— Maar nu is het afgelopen. Het is genoeg geweest. Spittend en wiedend had zijn plannetje steeds meer vorm gekregen. Het vruchtbare zaad, zo doortrokken van zijn wens, werd even na zonsondergang, al met z’n vingers wroetend en ploeterend, de grond in gewerkt.

— En het grote wachten nam een aanvang. De goden werden om gerechtigheid gesmeekt. Langs de staken zou hij ongeschonden weer naar boven komen. Blakend van gezondheid zou hij, terzijnertijd, zich in de dageraad verliezend, omhoog komen gekropen.

We and our shadows. The shadows as our past.