Straks weer

De maan is soms als een kaarsje in de nacht. Haar schijnsel streelt de wangen van mijn lief, waarop m’n inborstig vuurtje nóg gloedvoller aan het ontbranden slaat.

— Ze bemerkt het. Want vlak voordat de slaap haar bedwelmend verstopt in haar vacht, schenkt mijn lief me haar lach en tuimelen we, ons gierend van de pret verbergend in elkanders gedachtengangen, door het gekst landschappelijke, en hetgeen er nàuwelijks nog sferen tellen kan, heen.

— We zijn hier oh zo bedreven in. Wat is het verslavend ook. Vandaar dat ik er altijd weer over schrijven wil. Opdat het leven leeft. Opdat het blijft.

Synambrodi. What goes up must come down. Volhouden dus; het evenwicht is nagenoeg hersteld. Want dwars door het geweld van fopspenen heen, zie ik de contouren van éénwording groeien, proef ik al van wat er uiteindelijk zal worden bereikt.