Uien en een peer

Er is een stukje grond, ergens op deze planeet, dat wordt bevolkt door uien. Uien in kleertjes. Uien in malle pakjes, in broeken, topjes en truien. Uien in af te pellen rokjes aan.

Aan de westzijde van het stukje grond waar ik net over sprak, bevindt zich een vlijmscherpe rasp, waarlangs de afwijkenden hun ontluisterende tocht moeten gaan, waardoor er daar-van-onderen niet veel meer van hen rest dan wat rafelige schillen rond hun gebutste hartenbast en wat flarden van sterk vermagerd bewustzijn, alleen nog óp te merken als ruis.

Alleen via de extremen kom je uit in het zuiverste midden.

    Lang leve de pluriformiteit. Lang leve het (slechts tijdelijke) huilen om de te zwak- dan wel te stérk ruikende uien. Lang leve de peer voor ieder mens. Een warm onthaal voor iedere gast op deze planeet.