Uurwerkvriend (4)

Meebewegend op het ritme van de tikkende klok was ik eerst als een lont in het vat waarin het gist, stampt en grapt, dronk ik van wat ik tegenkwam, leerde ik ook te luisteren naar tonen en klanken zonder ruis, werd ik, zo kwam het me voor, bijna Het Leven zèlf, hoopte ik in ieder geval iets bruikbaars-, iets nuttigs in de tijd te mogen zijn, want uiteindelijk kwam het tot Weten dat toeval niet bestaat en dat “het getal” in zìch geen waarde heeft, maar àlles zegt over de macht, kracht en wijsheid der ingezetenen van aller achterland en voorportaal.

— Daar word je bescheiden van. Het geeft moed en schenkt vertrouwen. Ik kleedde me aan en kwam eruit om nooit meer terug te gaan.