Vrijdagavond

Ik heb haar erna nooit meer ontmoet. Het onderstaande verhaal dat ze me deed was juist daarom zo verwonderlijk omdat er in haar reistas, overduidelijk, de verpakking van een gloednieuwe tablet was te zien.

— Het leuke van ouder worden is dat je nergens meer van staat te kijken, dat er steeds minder écht verrassend en verontrustend is:

Omdat het een ritme heeft. Het ademt. Het klopt en fibreert. Omdat ik met het wérkelijke leven leven wil. Dáárom heb ik al die digtale rotsooi gedropt. Want waarop ik ook drukte, waarop er dan ook werd aangeklikt, overal die verrekte bliebjes, blabjes en ploefjes. Steeds weer die strelingen te moeten ervaren…; goed zo meisje, je loopt weer volledig in de pas, je hebt ’t ‘m weer geflikt.

— M’n rug op. Krijg een kweet-niet-wat van mij. Lik m’n …!

— Ieder vólgend apparaat  kan het duizendvoudige van het apparaat dat ik zojuist had opgestart. Hoe sneller er wordt gerouleerd, des te imposanter De Markt. De hijgende aap. Een aanzwellende hoeveelheid app’s om de nek. De zich in zichzelf verliezende mens. We worden  zelfs door soortgenoten gehackt; onverteerbare ellende en kostenposten in de maag. De techniek is losgezongen van de rest. Op de vleugels der commercialiteit verkreeg ze haar eigen dynamiek, verwerden we tot consumenten, tot slaven van het nieuw óm het nieuw. Ging koning Geld met ons aan de haal. Met ons állemaal.

— World wide web. Met ons hele hebben en houwen overgeleverd aan de enkeling, aan de hoofdrolspelers van het spel. De geschiedenis heeft het ons geleerd. Het kan zomaar gebeuren. Wisselingen. “De verkeerde” aan de macht. We zijn zo chantabel als de pest. Het zal dan voelen als overgeleverd zijn aan de hel.

— Spullen onderstrepen hooguit wie ik bèn. Ik weiger me langer, door wie of wat dan ook, te laten dwingen wie ik zou moéten zijn. Vanaf nu ben ik mijn eigen dirigent, m’n eigen baas, m’n eigen basiliek en grens, en eigen ik me slechts iets toe wat mij bevalt.

— Eindelijk rust.

Eindelijkt