Wolvepraet!?

Hoe had u het dan wel willen hebben, galmde ze vanaf de voorplecht van het galjoen, het schip dat zich zojuist dwars door de bestrating heen, als door brekend ééndagsijs, moeiteloos omhoog had gewerkt. Als een louwerkrans groepeerden zich wolven rond dit gegeven. Haar golvende blonde haar electrificeerde de atmosfeer. De wolven baarden begrippen als geduld, pervers en vuige laster. De wereld zweeg zich dood. Geklop en getik, ook hamerslagen als vonkenregens bleven er uit hen stromen. Tot waar we straks zullen zijn. Harmonie boven demonen. Het roer van het galjoen, tijdsongebonden, innig tussen de zijnsdraden van het innerlijk leven geschikt.