Zonder titel

Iedereen zou het achter zich moeten laten. Gedurende de reis er vandaan was er geen slaap. Honger diende zich pas veel later aan. Alles voltrok zich als in een roes.

    Uiteindelijk werd het land bereikt. Ruimte in mijzelf. De gronden waarop we aanwezig zijn.

De tocht naar beneden was tevens de weg naar omhoog. Verlies werd winst. Daar ergens tussenin, op en rond de neutraliteit  -juist in de ijlte-  was er het volle zicht, verkreeg de slaaf er zijn zèlfbeschikking, werd er recht gedaan aan wijsheid die ons

gaarne tegemoed wenst te treden wanneer Vanzelfsprekendheid (in al haar eenvoud) weer in ere wordt hersteld.

Ieder mens is een consument. Een éénheid die koopt, vreet en schijt. Een ding dat geboren wordt en sterft. Een unit als loser soms wanneer hij meer kostte dan er werd opgebracht. Een robot die bij het verstrijken van de tijd steeds sterker participeren gaat in het kollektief boetseren van een leven dat langzaamaan het meest nog weg heeft van onze oudtestamentische hel.

Wat betreft ALLES rennen we in “de rek”. Als het maar rendeert, de rest gaat weg, verdwijnt.

Hoever zijn we al!? Hoelang duurt het nog eer aarde’s kantelpunten worden bereikt!?

De mens ondergaat en consolideert. De mens sublimeert en pleegt “ersatz” en zwijgt.

De mens weet en ontkent.

Mijn god, mijn geld, mijn hart en macht…; hoe dan ook…, wat een dwaasheid, wat een pijn!!!

— En als u dit niet bevalt, ga dan over tot de orde van de dag, en grijnslach me weg terwijl u mompelt: ach, “die gek”.