Zowaar

Ze komen altijd op het juiste moment. Ze zijn er altijd als er te sterk aan haar basis wordt geknaagd, als ze té snel achter elkaar, wegwerpgebaren makend, wordt weggezet als “die gek”.

— Ik leef met haar mee. Ogenschijnlijk verblijft ze aan de zijlijn, toch staat ze ergens míddenin. Ik vermoed dat ze met alles waaruit ze bestaat werkt aan iets als: een geheel.

— Zoals gezegd: Ze komen altijd op tijd. Ik zal proberen te beschrijven wat er “dan” gebeurt, wat er zich voordoet als ze van buitenaf wordt ontlast, wat er te ervaren valt als ze wordt opgetild en meegevoerd onder het giechelend zingen van een onthutsend lied met het nu navolgende refrein: Dit kostbare dwaasje bouwt, als enige ter wereld, luchtkastelen die zich weigeren te onttrekken aan de werking van de zwaartekracht. Waarop ze grijnzend verdwijnt.

Als een zee van warmtekringels boven golvend asfalt, zo staat het me voor de geest. Het komt me ook voor als vage tonen en klanken behorend bij het ritmisch wapperen van ontelbare vleugels van gaas. Kent u dat?: Eén en al bedrijvigheid achter zwaar beslagen ramen.

— Het presenteert zich als fonkelend kristal tussen onze dagelijkse krankzinnigheid. De ultieme ontwapenende lach die speelt en grapt bij het aanschouwen van de verslavende verlokkingen die zich almaar moeizamer weten te manifesteren uit dat gindse gat.

— Als ik weer ópkijk, is ze als altijd : weg. Als ik door eenzaamheid overmand mijzelf vergeet, voel ik handen op mijn hals en schouders.

— ’t Is maar dat je het weet. Ze komt altijd terug. Het beste laat ons uiteindelijk nooit in de steek.